Չմոռանաս ամենակարևորը՝ ե՛ս պիտի սպասեմ քեզ

Գերմանիայում ուսանելիս, Կոմիտասը 5 -10 րոպե ուշանում է դասից։ Ներողություն է խնդրում ու ներս մտնում։ Զայրացած պրոֆեսորն ասում է․

- Այդ դու' պիտի սպասես ինձ, և ո'չ թե ես պիտի քեզ սպասեմ։

Կոմիտասի ձեռքերը դողում են և թղթերը թափվում են հատակին։ Պրոֆեսորի աչքն ընկնում է թափված թղթերի նոտաներին։

- Այս ի՞նչ նոտաներ են։

- Իմ գրածներն են ,- պատասխանում է վախվորած ուսանողը։

- Դե դուրս գնա և այլևս դասի չգաս, որ այլևս քեզ չսպասեմ։

Կոմիտասը դուրս է գալիս ու գլխիկոր հեռանում, պրոֆեսորն էլ՝ նրա հետևից:

Քիչ անց Կոմիտասը մի պանդոկ է մտնում, 5-6 րոպե անց, դուրս գալիս։

Պանդոկ է մտնում պրոֆեսորն ու հարցնում.

- Ո՞վ էր այցելուն և ի՞նչ էր ուզում։

- Մեր մշտական այցելուն է, մի կտոր հաց ու մի բաժակ թեյ է խմում, վճարում ու գնում է։

Պրոֆեսորը շարունակում է հետևել իր ուսանողին։ Շուտով մոտենում է մի տան ու ներս է մտնում, պրոֆեսորն էլ՝ հետևից։

- Ո՞վ է այս տղան, ի՞նչ է անում այստեղ,-հարցնում է տղային հետապնդողը։

- Արևելքից է, բայց բոլորովին չի նմանվում նրանց, համեստ է ու կարգապահ, ժամանակին է մուծում վճարումները։ Նրա մոտ շատ հյուրեր են գալիս, երաժշտություն լսելու։ Այսքանը։

Պրոֆեսորը բարձրանում է վերև, թակում դուռն ու ներս մտնում։ Անակնկալի եկած ուսանողն այլ բառ չի գտնում ասելու.

- Դուք իմ տա՞նը․․. Որքա՜ն կուզեի սուրճ ունենայի ու Ձեզ հյուրասիրեի։

- Ես ոչնչի կարիք չունեմ, եկա քեզ ասելու, որ այսուհետ դու կճաշես այս ճաշարանում,- ու պարզում է չեկը,- գրքեր կգնես այս գրախանութից, հագուստ՝ այս մյուսից, ահա չեկերը։ Եվ չմոռանաս ամենակարևորը՝ ե՛ս պիտի սպասեմ քեզ… դե մնաս բարով:

Լիլիթ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆ

Մեկնաբանություններ